„Jenny i koci klub” Esther Averill

Eksperci od kotów mówią, że najlepiej mieć parę. Podobno dobrze zsocjalizowane zwierzęta dużo lepiej się chowają, a u mruczków towarzysz zabawy jest bardzo ważny. Ja ekspertem nie jestem, ale znajomi kociarze potwierdzają, że tak jest. Koty z powieści Esther Averill poszły o krok dalej i założyły klub. Czy każdy przedstawiciel tego gatunku z okolicy odnajdzie w nim dobre miejsce do spędzania czasu?

Tytuł książki, o której mowa to „Jenny i koci klub”. Zapytacie się: „Kim jest Jenny?” Panna Jenny Linsky to drobna czarna kotka. Mieszka u kapitana Tinkera, który obdarował ją charakterystycznym czerwonym szalikiem. Nie jest to szczególnie przebojowa kotka, raczej płochliwa – taki koci introwertyk. Możemy jednak zobaczyć, jak wychodzi ze swojej strefy komfortu i, w ostateczności, jest z tego bardzo zadowolona.

W opowiadaniach Esther Averill spotkamy cały wachlarz kocich osobowości. Jest dostojny Prezes klubu, prawdziwa dama czyli Pani Motylek, kot strażacki – Łobuz, żyjący na ulicy Warcabek i Edward oraz inne koty. Ciekawym jest to, że w tej masie charakterów prym wiedzie drobna, płochliwa kotka. Autorka szczerze mówiła o tym, że inspirowała się własnym zwierzakiem, ale mam wrażenie, że udało jej się – nie wiem, czy do końca świadomie – pokazać, że nawet ten najcichszy uczeń w klasie wiele znaczy.

Esther Averill pisze o kotach jak o... kotach. Wiem, że głupio to sformułowałam, ale wrażenie, że bohaterami są zwierzęta jest bardzo silne. Przeżywają one różne przygody, planują, rozmawiają ze sobą, a jednak nie jesteśmy w stanie utożsamić ich z ludźmi. Nie wyobrażamy ich sobie jako dyskutujących słowami, a miauknięciami. Patrząc na swojego zwierzaka łatwo wyobrazić sobie, że wypuszczony na dwór prowadzi podobne życie.

Książka „Jenny i koci klub ”zawiera pięć opowiadań ozdobionych oryginalnymi ilustracjami wykonanymi przez autorkę. Publikacja sprawia niepozorne wrażenie. Mi bardzo pasuje do płochliwej głównej bohaterki. Na początku ginie w tłumie innych krzykliwych ofert dla dzieci, ale kiedy ktoś się nad nią pochyli i lepiej ją pozna, przekona się, że to milutka książka, z którą warto usiąść w fotelu i posmyrać ją po kartkach.