Książka napisana lekko i przyjemnie - co to znaczy?

Recenzenci często opisują książki, jako napisane lekko, przyjemnie i z humorem. Chciałabym się przez chwilę zastanowić, co to dla was znaczy. Co was w literaturze bawi, cieszy? Przy czym odpoczywacie? Pomysł na dyskusję zrodził mi się po przeczytaniu (a raczej przekartkowaniu) książki Jego Babeczka Penelope Bloom.

Myślę, że większość z was kojarzy okładki tego cyklu. Są po prostu genialne. Chwytliwy, dwuznaczny tytuł plus prosta okładka – to musiał być sukces. Na około słyszałam opinię, że książka jest lekka i zabawna, że czyta się ją szybko i z przyjemnością. Kiedy na Instagramie zauważyłam booktour organizowany przez @klarita_mm, zapisałam się bez wahania.

Organizatorce tej zabawy należą się ogromne brawa. Wspaniale przygotowany booktour. Miejsce na komentarze, żeby nie bazgrać po książce, upominki dla wszystkich uczestników, quiz do rozwiązania po przeczytaniu książki – dziewczyna się naprawdę postarała.

Przejdźmy, jednak do meritum, czyli do książki. Jest to typowa komedia romantyczna. Pani poznaje pana, wpadają sobie w oko. Ona ma na niego chrapkę, ale nie chce się angażować, bo za chwilę wyjeżdża na wymarzony staż do Paryża. On też nie szuka niczego na stałe, ale w Pani coś go przyciąga, więc się niezobowiązująco umawiają, a chemia działa.

Miało być lekko i zabawnie, a ja zderzyłam się ze ścianą. Z 256 stron przeczytałam 70 w wielkich bólach i dałam sobie spokój. Zderzyłam się z prostą infantylną prozą, z bohaterką, która jest dorosła, wykształcona, a jej proces myślowy przypomina licealistkę (ojeju co ja palnęłam, ojeju jak on ma seksi rozpiętą koszulę). Mogłabym to wybaczyć, gdyby książka mnie poruszyła czy rozbawiała, ale ja podczas czytania miałam kamienną twarz. Poziom emocji ZERO.

Ok, przyznaję że komedia romantyczna to nie jest mój naj naj gatunek, ale od czasu do czasu je czytam. Jestem typem czytelnika, który skacze po gatunkach. Gdym czytała tylko kryminały/sci-fi/ fantasy (wpisz dowolny gatunek), zanudziłabym się na śmierć, dlatego muszę sobie to równoważyć.

Przytoczę wam dwa tytuły, które są o miłosnych perypetiach właśnie, a jednak miały w sobie to coś.

Po pierwsze, niedawno recenzowana przeze mnie Debeściara Ewy Pirce. Książka z gatunku głupiutkich komedii. Odrobinę irytująca, ale (przynajmniej dla mnie) śmieszna. Bardzo szybko przestałam analizować fabułę, odprężyłam się i dobrze się bawiłam. Krótko mówiąc, Debeściara skutecznie prawiła mi humor.

Po drugie, Wczorajsza róża Dari Rajda. Kto czytał moją recenzję, wie że to nie jest dobrze napisana książka. Słabo zredagowana, jest w niej kilka poważnych nielogiczności, bohaterka jest okropna, a autorka ma okropną manierę w pisaniu, ale przeczytałam tę książkę od deski do deski. Przeklinałam, przewracałam oczami, ale byłam ciekawa do czego ta historia zmierza i (o zgrozo) planuję przeczytać drugą część.

Kiedy myślę sobie o książkach, które mnie zachwyciły (np. Syrenyz Tytana, Uczeń nekromanty, Baku, Moskwa, Warszawa), to dochodzę do wniosku, że nikt normalny nie powiedziałby o nich lekkie i przyjemne. Albo nie jest to typ literatury dla mnie, albo jest to kolejne określenie, które dla każdego znaczy co innego.

Bardzo bym chciała, żebyście w komentarzach podrzucili tytuł książki, której czytanie było dla was czystą przyjemnością. UWAGA – komentarze bez tytułów usuwam ;)