Piaskolina

Kiedy pośród urodzinowych prezentów M. zobaczyłam plastelinę nie byłam szczęśliwa. Wyobraźnia podsuwała mi obrazy mebli oblepionych kolorową masą. Okazało się, że sięgnęłam po nią szybciej niż przypuszczałam. Naszą całą rodzinkę rozłożył wstrętny wirus. Uziemieni w domu stawaliśmy na głowie, żeby czymś zająć źle czujące się dziecko. Plastelina, a właściwie piaskolina, pomogła nam nie zwariować.

Otrzymaliśmy zestaw zapakowany w plastikową walizeczkę zamykaną na zatrzaski. A w zestawie:

• dwie masy – szarą i żółtą
• dwie foremki – psa i kotka
• wałek ze śladami łapek
• 14 plastikowych ozdób które można wbijać w masę – oczy, ręce, uszy itp.

Co obiecuje producent (Playtive junior):

Do czystego kopania w piasku w pokoju dziecięcym lub w drodze PRAWDA

Masa ma ciekawą konsystencję. To coś pomiędzy plasteliną, mokrym piaskiem. Można ją ugniatać, rozsypywać, czy robić babki. Przypomina to zabawę w piaskownicy.

Walizkę można, teoretycznie, zabrać ze sobą w podróż i dziecko może lepić w jej wnętrzu. Je jeszcze nie miałam okazji wypróbować, ale czemu nie.

Wspomaga kreatywność i motorykę PRAWDA

M. nie umie ulepić jeszcze żadnego stwora, ale widzę, że za każdym razem inaczej bawi się piaskoliną. Na początku to ja musiałam lepić jej ludki, a ona wczepiała im różne dodatki. Potem spróbowała wałkowania i samodzielnego rozrywania i ugniatania masy. Bawiliśmy się też w robienie babek. Sama nie umie wypełnić foremki, ale odcisnąć kształt kotka lub psa w piaskolinie już tak. Wciągającym zajęciem okazało się rozpłaszczanie kulek. Najpierw wykonanych przez mamę, ale powoli kombinuje jak zrobić je sama.

Do budowania modelowania i zabawy PRAWDA

Tu sprawa jest jasna :)

Stabilna i łatwa w gnieceniu PRAWIE PRAWDA

Przyznam, że potrzebowałam chwili, żeby ogarnąć, jak cokolwiek z tego ulepić, ale ja jestem plastyczny antytalent, więc zadanie mogło mnie przerosnąć.

Gniecenie to słowo klucz w tej zabawie. Żeby cokolwiek zrobić z pisakoliny, trzeba chwilę po ubijać ją w rękach i starać się nadać jej pożądany kształt. Trochę gorzej jest z przyklejaniem jednano elementu do drugiego. Trzeba być delikatnym bo łatwo zniekształcić konstrukcję.

Do usunięcia bez śladów PRAWDA, PRAWDA, PRAWDA

Z punktu widzenia rodzica jest to największa zaleta.

Piaskoliną bawimy się na małym stoliku i nigdy nie musiałam zeskrobywać resztek. Wystarczy że ręką, czy szmatką zbiorę małe drobiny. Okruszki, które spadną na ziemię zbieram odkurzaczem lub miotłą. Po zabawie myjemy ręce mydłem. I tyle :)

Zabawka dedykowana jest dla dzieci w wieku 3-8 lat, ponieważ zawiera małe elementy. Ja jednak zawsze powtarzam, że to rodzic najlepiej zna swoje dziecko i potrafi ocenić jaka zabawka się dla niego nadaje, oraz że nikt nie zadba o nasze dzieci tak ja my sami. 5 latek może wpaść również na głupi pomysł i próbować zjeść małe dodatki. Także pamiętajmy o zdrowym rozsądku i kontroli.

Nasz dom ogarnęło piaskolinowe szaleństwo.

Bawimy się nią codziennie. Uwielbia ją M., uwielbia ją mama, uwielbia ją tata. Kiedy M. chce się nią pobawić zaczyna się cały rytuał. Najpierw próbuje otworzyć szafkę gdzie jest schowana, a że jest to dla niej za wysoko pada hasło mami dzidzi mała śpi (żebym wiedziała, że chodzi o prezent, który dostała od młodszego kolegi, który ją odwiedził i zachciało mu się spać). M. wędruje ze swoją walizką na stanowisko, otwiera i SAMA przypomina zasady zabawy, czyli że żółtej masy na razie nie wyciągamy, że nie wolno plasteliny jeść, że bawimy się na stole i nie rzucamy na podłogę (brzmi to mniej więcej tak: to nieee, am nieee, tu, tu, tu, tu nieee i jest przy tym masa gestykulacji). Potem tworzymy cokolwiek nam wyobraźnia podsuwa ;)

Na koniec chciałabym podziękować cioci i wujkowi Ch. Już prawie byliście na mojej czarnej liście (hahaha...;) , a tu okazało się, że znacie się na rzeczy. Wspaniały upominek, którym M. uwielbia się bawić.