Bączek

W dzieciństwie nigdy nie rozumiałam co fajnego jest w tej zabawce. Pamiętam, że miałam jednego i

leżał gdzieś w kącie. W ogóle się nim nie bawiłam. U M. wprost przeciwnie. Oszalała na punkcie tej zabaweczki.

Pierwsze spotkanie miało miejsce jak córka miała 8 miesięcy. Pamiętam je bardzo dokładnie, bo dopadła ja pierwsza choroba. Nic poważnego, ale zostałam uziemiona w domu z marudzącym brzdącem. Pomysły na zabawę wyczerpywały się w zastraszającym tempie. Nagle przypomniałam sobie,  że M. dostała bączka od kochanych kuzynek. Uratowani.

Pierwszy dzień wpatrywała się w niego z miną zepsutej cytryny. Potem było tylko lepiej. Całe dnie schodziły nam na zabawie. Mama nakręcała, a M. wywalała bączka. W końcu odważyła się sama wziąć go do rączki. Odwracała do góry nogami i zafascynowana patrzyła jak opada. W okolicach roczku nauczyła się sama go nakręcać. Może nie jest to zawrotna szybkość, ale zasada działania została opanowana.

Znajdziecie różne rodzaje bączków. My mamy dwa. Metalowy i plastikowy ze światełkami. Ten drugi jest naprawdę szalony. Nie dosyć, że mruga światełkami to gra (przeraźliwie głośno) muzyczkę Crazy Frog. Można poczuć się jak w lunaparku.

Podobno pierwsze bączki datuje się na 3500 lar p.n.e. Sporo? Niesamowite jak ta zabawka zadomowiła się na Ziemi.