Pożądanie mieszka w szafie - Piotr Adamczyk

O relacja damsko-męskich napisano sporo. Ten temat porusza też Piotr Adamczyk. Czy odkrył coś ciekawego?

Na początek małe sprostowanie, żeby było wiadomo z kim NIE mamy do czynienia:

Mógłbym się nazywać Al Pacino, a nazywam się Piotr Adamczyk. Inicjały niby takie same. Zaczynamy się podobnie, ale dalej jest już zupełnie inaczej. Mógłbym się też nazywać Dustin Hoffman, George Clooney, Colin Firth albo nawet Johny Depp. A nazywam się jak ten polski aktor, który grał papieża (…)

Autor opisuje swoje relacje z kobietami. Trochę wspomina dawną miłość. Poznaje nową przyjaciółkę. Trafia mu się tajemnicza adoratorka. Podejmuje próbę uwiedzenia dziewczyny Adamczyka – aktora. Nie jest to typ Don Juana. Wyłania się raczej normalny facet, który szuka kogoś obok kogo mógłby zasypiać.

Autor stawia siebie w roli głównego bohatera. Bardzo mi się ten zabieg spodobał. Dodając do tego trochę niekonwencjonalną formę, wydarzenia przedstawione w  książce, mimo że są fikcją literacką, nabierają realizmu.

Musiałam się chwilę nagłowić jak Pożądanie mieszka w szafie zaklasyfikować. Jest to powieść, ale napisania za pomocą, nazwijmy to, felietonów. To znaczy każdy rozdział przedstawia jakąś zamkniętą historię, porusza konkretne zagadnienie. Można je czytać wyrywkowo. Wszystko razem tworzy jednak spójną całość.

Książka trochę mi się podobała, a trochę mi się nie podobała. Jak głupio to nie brzmi jest prawdą. Momentami czytało mi się świetnie i nie mogłam się od niej oderwać. Momentami miałam ochotę rzucić nią o ścianę.

Zacznę od tego co było na nie.

Po pierwsze, bardzo ciężko było mi się identyfikować z bohaterem. Życie samotnego 40-latka okazało się dla mnie taką abstrakcją, że ciężko mi było zrozumieć jego zachowanie. Oczywiście nie utożsamiam się ze wszystkimi bohaterami czytanych książek. Jest to wręcz niemożliwe. W tym konkretnym przypadku odmienne doświadczenie życiowe jednak przeszkadzało mi. Miałam odczucie, że nie do końca rozumiem co autor chce powiedzieć.

Po drugie, część z przedstawionych sytuacji graniczy  z absurdem. Odbiera to powieści realizm, tak sprytnie zbudowany przez formę i postać głównego bohatera. O ile można mieć jedną czy dwie dziwne przygody, o tyle tu zostało ich nagromadzonych za dużo jak na jednego człowieka. Chyba że ktoś ma tak niesamowite życie, to przepraszam i zwracam honor.

A teraz mocne strony książki.

Po pierwsze, z kart powieści przebija ogromna inteligencja autora. Widać, że jest to człowiek z którym można podyskutować na wiele tematów. Często nawiązuje do książek i filmów. W ciekawy sposób patrzy na świat. Analizuje i zwraca uwagę na szczegóły, o których ja bym nie pomyślała.

Po drugie, poza tematami damsko – męskimi przemyca inne treści. Mnie szczególnie zafascynował sposób promocji jego gazety. Opis różnych chwytów marketingowych oraz wiadomości, które najlepiej się sprzedają.

Bardzo poruszyła manie też historia Magdaleny. Przez większą część książki nie rozumiałam postępowania tej kobiety. Nagle wszystko stało się jasne. Byłam bardzo poruszona jej doświadczeniami. Uroniłam nawet łezkę, a to bardzo rzadko mi się zdarza.

Pożądanie mieszka w szafie zaliczam do grona ciekawszych książek. Mam do niej kilka zarzutów, ale ciekawa forma i inteligencja autora powodują, że szale przechylają się na jej korzyść.

Na koniec mój ulubiony cytat z tej powieści. Słowa wypowiedziane podczas zbliżenia Piotra z Magdaleną.

-W kobiecie ci do twarzy – mówi potem.

-Nie rozumiem.

Śmieje się.

- Nie wychodź, tak dobrze we mnie wyglądasz.

Cytaty: P. Adamczyk, Pożądanie mieszka w szafie, Słupsk 2012